There is a perplexity with a conceptual ambition in his works, which combines sleekness with fragility and the use of vacuum as an important area of work with the realistic representation of the wound. Especially regarding the management of sculptural space, the gap with the way the use makes the route of liquidity, but not of relativity: is the instrument that causes the certainties, raising questions, particularly for major issues that grapples, which abide by the dimension of the 'raw' and 'cooked' as set by Levi Strauss, imprinted onto his sharks. Thus, he restores meanings and values of an European heritage at large. A not so faraway relation to those found in “pseudo-sculptures” of Pino Pascali, a great, prematurely lost Italian artist, already present from the 60s version of a painting in three-dimensional canvases of various shapes, which withdraw anatomical elements, elements of nature, animals, etc. If Pascali's Arte Povera refutes poetic reality, often recalling contradictions of the (war) games, with which grew an entire postwar generation of artists, the development of the specifying feature of Giannis Bizas founded on similar humanistic values and practices: even though the war is now another form, the emergence of human existence as a vulnerability Treaty is in any case requested
Director of the Macedonian Museum of Contemporary Art
Ο John Bizas είναι ένας συγκλονιστικός καλλιτέχνης.
Με το σκαρπέλο του προσπαθεί να αποδώσει έννοιες και παραστάσεις της φύσης ακατάληπτες και μυστηριώδεις μέσα ακόμη και στο απόλυτο Φως.
Μια ολόκληρη ζωή έννοιες και σύμβολα που στις σκέψεις και στα χέρια πολλών κατάντησαν συμβατικά , στο εργαστήρι του πήραν σάρκα και οστά.
Ο ίδιος ο γλύπτης αποτελεί μια μεμονωμένη περίπτωση καλλιτέχνη, η δουλειά του οποίου έγκειται σε ένα σύστημα ευρημάτων που με τη λειτουργία τους ισορροπούν αρχιτεκτονικά το οικοδόμημα του φιλοσοφικού του πιστεύω.
Οι ιδέες του είναι οι ανησυχίες όλων μας. Οι απορίες μας. Τα ερωτήματά μας σε σχέση με την καταγωγή του κόσμου...: Τα ψάρια και τα πουλιά.
Ότι μπορεί να συλλάβει η φαντασία στη προσωπική μας τροχιά επάνω στον πλανήτη αποδίδει η δουλειά του με τρόπο, περιγραφικό, χωρίς να υπολογίζει στα αφηρημένα σχήματα στα οποία καλείται ο θεατής να δακρύσει απο την τελειότητα των μορφών του.
Θα έλεγα ότι με την κοσμογονική αυτή θεματολογία του ο καλλιτέχνης καλείται να δώσει σχεδόν ένα χτύπημα στην αποκλειστικότητα της κληρονομιάς που κρατά η επιστήμη και η θρησκεία.
Το πετυχαίνει; Ναι. Γιατί στρέφεται σε πηγές που μας είναι γνώριμες και οι οποίες φέρνουν στο προσκήνιο πρότυπα πολιτογραφημένα από αιώνες τώρα μέσα στο ομαδικό μας υποσυνείδητο.
Τα θέματά του είναι αρχετυπικά και προαιώνια. Είναι θραύσματα της μνήμης και του μακρινού παρελθόντος μας.
Η δουλειά του είναι δραματικά όμορφη. Προκαλεί ερωτήματα. Μοιάζουν να προέρχονται από το χάος κουβαλώντας όμως μια παράξενη εσωτερική τάξη. Έτσι γεννήθηκε ο κόσμος μας. Είναι η κραυγή αυτή ενός καλλιτέχνη o οποίος όμως στην υπόλοιπη ζωή του ξέρει να σιωπά. Τα έργα του κινούνται. Δεν έχουν μια οπτική φορά. Δονούνται στη σπάταλη χρήση τους. Η γλυπτική του επιτρέπει να ξαναζεί τους φόβους μας και να τους δίνει ζωή.
Αν η τέχνη είναι εγγύηση για την πνευματική υγεία τότε η διαδρομή είναι επίπονη.
Γιατί δραματικά ταυτίζεται με την σχέση μιας άλλης ζωής που παίζεται μέσα σε τούτη…
Αυτό είναι το ακατάληπτο ερώτημα που θέτει ο καλλιτέχνης σε αυτή την τόσο προσωπική διαδρομή. Η ανθρώπινη παρουσία δίνει υπόσταση στο χάος του χρόνου, της θεώρησης του κόσμου και της φαντασίας μας. Τα ψάρια του και τα πουλιά του τα αγαπάς απο την πρώτη ματιά. Θες να τα αγγίξεις. Να τα φιλήσεις. Γιατί έχουν τη χάρη της ζωντάνιας τους και ας είναι καμακωμένα.
Νίκος Σταθούλης
Κριτικός τέχνης/συγγραφέας
Art Critic / Writer
